Annem...

Nereden başlamalı nasıl anlatmalı bilmiyorum ama 4 ekim günü annem aramızdan ayrıldı. Herşey 2010 yılının aralık ayında Arda efruzun doğumunun hemen ardından  bir dizi kontrol sonrası annemin Anorektal maling melanom denen kötü bir kanser türüne yakalandığını öğrenmemizle başladı. Nasıl olurdu böyle birşey hep başkalarından duymuştuk bizim başımıza gelmez zannetmiştik kabullenmek ablamada banada çok zor geldi.Sadece bir kontrol sonrası bunu öğrenmemizde şok etkisi yapmıştı bizde.En başından biliyorduk süreci ortalama ömürleri 25 ay diyordu kaynaklar .Devam eden ameliyat süreci ve sonrası sanki iyileşmiş gibiydi son bir ay öncesine kadar, yenileyen tümör ve sıkıntılar. Perşembe günü ise evden kanser araştırma hastanesinde ilaç tedavisi almaya diye çıkmıştılar daha gitmelerinin üzerinden yarım saat geçmeden telefon çaldı.Eşim annemin fenalaştığını ve acil servise geçtiklerini söyledi hızla hastaneye ulaştım acile vardığımda bilinci kapalıydı.Yoğun bakıma alan doktor beklenti içinde olmamamızı sadece biraz rahatlatmak için aldıklarını geri dönmeyeceğini söyledi ama hep bir umutla bekledim kapı önünde.Tıpkı türk filmlerindeki gibi doktor kapıya çıktı ve başınız sağolsun  yapacak birşeyimiz yoktu dedi.Mesleğim gereği çok defa vefat haberi verdim hasta yakınlarına ama bir insanı bukadar sarsacağını hiç ummuyordum. Ağladık hıçkırdık sesszice döktük gözyaşlarımızı ama gidene çare değil geri gelmiyor.Günler hızla geçiyor zaman ilaç olur diye bekliyorum sızılarıma şimdilik ilk günkü kadar taze belki ilerleyen günlerde küllenir acılar.

En çokta babama baktıkça hüzünleniyorum hayat arkadaşını arıyor her daim gözleri nemli nemli.

Elimizden geldiğince onun yanında dik durmaya çalışıyoruz.

Annemin rahatsızlığı ile aynı sokağa taşınmıştık ablamda bende, büyüdüğüm sokakta annemin komşularıyla bende komşuluk ediyordum iyiki böyle bir karar almışız şimdi kıymetini anladım babamı bizde kalmaya ikna edemedik ama akşam yemeğe geleceğine söz verdi. Annem son gün ben seni kimlere emanet edeceğim diye sormuş babama yani ona okadar bağlıydıki ölürken bile eşini düşünüyordu.Rabbim onları cennetinde buluştursun inşallah.

Bizler hala bir boşluk içindeyiz.Eve her girdiğimde koltukta patik örüyormuş gibi geliyor.Sanki bu akşam bize bir tencere sarma yapacakmış gibi geliyor. Oysa daha çok işimiz vardı kışlıkları hazırladık beraber ben işten gelince yiyecektik, ördüğüm battaniyeye yardım edecekti, torunlarına çeyiz örecekti, kışlık kaban beğenmeye gidecektik beraber, bayramda kurbanı bile hazırdı ama nasip olmadı.Bu zorlu süreçte eşim yanımda olmasydı altından kalkamazdım bunca üzüntünün sağolsun hep yanımdaydı hep destek çıktı.

Hepinizden anneciğime dua istiyorum. Hoşçakalın...